Memoria
Son diversas as vidas dos edificios. O paso do tempo, as necesidades dos seus moradores ou dos usuarios fai que se transformen, cambien de uso, amplíense ou mesmo desaparezan.
O edificio da Aduana de Tui, así como a súa contorna próxima, pola súa posición estratéxica, así como determinados cambios políticos e sociais, que foron determinantes no seu programa de necesidades e funcionamento, é un claro exemplo diso.
A súa primeira vida era sinxela, integrábase cos seus contiguos e mesmo dialogaba con eles. Co paso do tempo e froito das necesidades que foron xurdindo, ou que se lle foron impoñendo, emerxen unha serie de extensións ou crecementos totalmente alleos a esa primeira vida. Convértese entón nun intruso, un forasteiro que unicamente se mira a si mesmo, sen observar o que ten ao seu ao redor e converténdose por tanto nun introvertido…
A nosa proposta pretendía recuperar ese diálogo coa súa contorna, ese coloquio e conexión que un día houbo, así como rescatar a súa identidade, perdida co paso dos anos. NON PUIDO SER!!!!!!
Non puido ser. Terá outra vida, outro diálogo, unha identidade máis nunha desas vidas que lle tocou soportar.
